1991 ജൂണ്‍ മാസം ഏഴാം തിയതിയോ എട്ടാം തിയതിയോ എനിക്കുണ്ടായ ഒരു അനുഭവം ഇവിടെ പങ്കു വയ്ക്കാം.
രണ്ടാം ക്ലാസ്സ്‌ വരെ പള്ളിതുറ സ്കൂളില്‍ പഠിച്ചിരുന്ന ഞാന്‍ മൂന്നു വര്‍ഷത്തെ ഇടവേളയ്ക്കു ശേഷം പിന്നീട് ആറാം ക്ലാസ്സില്‍ ആണ് അതെ സ്കൂളില്‍ തിരിച്ചെത്തിയത്‌. ഞാന്‍ നാട്ടില്‍ ഇല്ലാതിരുന്നത് കാരണം ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങി ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞാണ് എനിക്ക് ജോയിന്‍ ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. ആറാം ക്ലാസ്സിലെ എന്റെ ആദ്യ ദിവസം. ഞാന്‍ C ഡിവിഷനില്‍ ആണ്. ക്ലാസ്സിന്റെ ചുമതല മേഴ്സി ടീച്ചറിന് ആണ്. വൈകി ജോയിന്‍ ചെയ്തതിന്റെ കാരണം ഓഫീസില്‍ ബോധിപ്പിച്ചു. തുടര്‍ന്ന് അന്നത്തെ സ്കൂള്‍ ക്ലാര്‍ക്ക് ആയിരുന്ന ജോസഫ്‌ അങ്കിള്‍ എന്നെ ക്ലാസ്സിലോട്ടു കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി. പുതിയ കുട്ടി ജോയിന്‍ ചെയ്യാന്‍ വന്നതാണെന്ന് ജോസഫ്‌ അങ്കിള്‍ ടീച്ചറെ അറിയിച്ചു. [ ടീച്ചറിന്റെ മുഖ ഭാവം കണ്ടപ്പോള്‍ തന്നെ പൊതുവേ ദുര്‍ബല ഹൃദയനായ എന്നില്‍ ഉള്ള ധൈര്യം കൂടെ ചോര്‍ന്നു പോയി. ] തുടര്‍ന്ന് അങ്ങോട്ട്‌ ടീച്ചറിന്റെ ചോദ്യം ചെയ്യലായി. സ്കൂള്‍ തുടങ്ങുന്നത് എന്നാണെന്ന് നിനക്ക് അറിയില്ലേ? ഇതാണോ നിന്റെ യൂണിഫോം?[യൂണിഫോം തയ്ച്ചു കിട്ടാത്തത് കാരണം ഉള്ള ഒരു വെള്ള ഉടുപ്പും നീല പാന്റും ഇട്ടാണ് ഞാന്‍ സ്കൂളില്‍ പോയത് ]. ഇതുപോലുള്ള വേഷം കെട്ടി ഇനി ഇങ്ങോട്ട് വന്നേക്കരുത്. ചോദ്യം ചെയ്യലിന്റെ പട്ടിക കുറച്ചു കൂടെ അങ്ങനെ നീണ്ടു. അവസാനം എന്റെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ കണ്ടു ജോസഫ്‌ അങ്കിള്‍ ഒരു വിധത്തില്‍ കാര്യം പറഞ്ഞു ടീച്ചറെ ബോധിപ്പിച്ചു. സ്വാഭാവികമായും ടീച്ചറോട് എനിക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി എന്ന് ഞാന്‍ പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. പുതിയ സ്കൂള്‍, പുതിയ കുട്ടികള്‍, അവരുടെ മുന്‍പില്‍ ആദ്യ ദിവസം ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചറില്‍ നിന്നും ഇത്തരം ഒരു അനുഭവം. എനിക്ക് അക്കാലത്തു അത് സഹിക്കാവുന്നതിനും അപ്പുറം ആയിരുന്നു.
പില്‍ക്കാലത്ത് പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു ആ സ്കൂളിന്റെ പടി ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. ഞാന്‍ വളരെ സ്നേഹിക്കുകയും എന്നോട് വളരെ വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന ഒരു അധ്യാപികയായിരുന്നു മേഴ്സി ടീച്ചര്‍.
